ایرانیان بیشتر اجاره نشین اند یا آلمانی ها؟
به گزارش بازسازی خانه تجارت نیوز نوشت: چند درصد از ایرانیان صاحب خانه هستند و چند درصد از آنها اجاره نشین اند؟ این پرسش در سالهای مختلف در ایران پاسخ های مختلفی گرفته، اما از آنجائیکه مسکن همواره مهم ترین موضوعِ اقتصادی در سطح اقتصاد خُرد برای ایرانیان بوده است، پاسخ به این پرسش هم اهمیتی دو چندان پیدا می کند.
آمارهای مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۸ نشان میدهد که حدود ۶۷ درصد از جمعیت شهری کشور در آن سال در واحدهایی سکونت داشته اند که مالک آن بوده اند. این شاخص برای مناطق روستایی در آن سال معادل ۸۶ درصد بوده است. همین آمارها نشان می دهند که در سال ۱۳۹۸، حدود ۲۴٫۱ درصد از شهرنشینان ایرانی اجاره نشین بوده اند و وضعیت اقامت ملکی حدود ۸٫۹ درصد هم در گروه «سایر» قرار می گرفته که به این معنا است که آنها وضعیت سکونت شان را مشخص نکرده اند. (وضعیت در روستاها البته متفاوت می باشد.) همین آمارها، بیش و کم در سرتاسر دهه ۱۳۹۰ خورشیدی ثابت بوده اند: در سرتاسر این دهه حدودا همیشه بین ۶۰ تا ۷۰ درصد از خانوارهای شهری در ایران مالک خانه بوده اند و نزدیک به ۲۵ درصد هم اجاره نشین. اما آیا در کشورهای دیگر هم وضع به همین ترتیب است؟ خانه دارها و اجاره نشین ها حقیقت این است که این موضوع، به شدت به فرهنگ، وضعیت اقتصاد کلان، سابقه بخش مسکن و چندین و چند عامل دیگر بستگی دارد. به این ترتیب، کشورهای مختلف در دنیا هم از این نظر وضعیت های متفاوتی را تجربه می کنند. بعنوان نمونه، داده های «یورواستات» (Eurostat) که در واقع همان اداره آمار اتحادیه اروپا است، نشان میدهد که شهروندان رومانی در شرق اروپا حدودا همگی صاحب خانه اند. در سال ۲۰۱۹ میلادی، حدودا ۹۶ درصد از جمعیت این کشور صاحب خانه بوده اند. (همه آمارهایی که در ادامه می خوانید، جمعیت ۱۸ تا ۶۴ ساله ها را در هر کشور در بر می گیرد.) نسبت اجاره نشینی و مالکیت خانه های مسکونی در ترکیه، حدودا مشابه ایران است. این آمار در مجارستان به حدود ۹۱٫۳ درصد و در اسلواکی و لیتوانی هم به حدود ۹۰ درصد می رسد. از میان کشورهای غیراروپایی هم لائوس با نزدیک به ۹۶ درصد از مجموع جمعیت، بیشترین تعداد مالکان خانه های شخصی را دارد. روس های خانه دار و سوئیسی های اجاره نشین داده های سایت «استاتیستا» (Statista) در سال ۲۰۲۱ میلادی نشان میدهد که در روسیه، حدود ۸۷ درصد از شهروندان مالک خانه بوده اند و سهم اجاره نشینی از بازار مسکن در این کشور هم تنها ۱۱ درصد بوده است. (دقت کنید که جمع این دو الزاما برابر با ۱۰۰ درصد نیست.) چینی ها هم وضعیت مشابهی را تجربه می کنند. در چین، حدود ۸۳ درصد از جمعیت صاحب خانه اند و ۱۴ درصد از جمعیت هم اجاره نشین. در بین کشورهای اروپایی هم ایتالیا صاحب خانه های بیشتر و اجاره نشین های کمتری دارد: در این کشور ۷۱ درصد از شهروندان مالک خانه هستند و ۲۴ درصد اجاره نشین اند. با این همه، وضعیت برای برخی کشورهای به شدت توسعه یافته اروپایی متفاوت می باشد. در فرانسه، سهم مالکان واحدهای مسکونی و اجاره نشین ها حدودا مساوی است: در این کشور حدود ۵۰ درصد از جمعیت مالک اند و حدود ۴۷ درصد هم اجاره نشین. (باز هم دقت کنید که قرار نیست الزاما جمع این دو برابر با ۱۰۰ درصد باشد!) بحران خانه های خالی گریبان کشورهایی مانند چین را هم گرفته است. در آلمان، بخش عمده جمعیت اجاره نشین هستند: ۳۵ درصد مالک خانه و ۶۴ درصد اجاره نشین اند. سوئیسی ها هم به سبب قیمت های بالای ملک در این کشور، ظاهرا چاره ای جز اجاره نشینی ندارد و سوئیس از این نظر، ظاهرا در اروپا بی رقیب است. در این کشور، حدود ۶۸ درصد از جمعیت اجاره نشین اند و حدود ۳۱ درصد هم مالک اند. (شهر-کشورهای خاص مانند «موناکو» را در نظر نگرفته ایم.) در کشورهایی مانند نیجریه، وضعیت مالکیت خانه های مسکونی حتی عجیب تر است. در این کشور که بزرگ ترین اقتصاد قاره آفریقا را دارد، تنها حدود ۲۵ درصد از جمعیت مالک خانه هستند. وضعیت در ترکیه هم تا اندازه ای شبیه به ایران است. داده های «یورواستات» نشان میدهد که در سال ۲۰۱۹ میلادی، نزدیک به ۶۰ درصد از جمعیت در این کشور صاحب خانه بوده اند. اما آیا این آمارها می توانند چیزی راجع به اقتصاد کشورهای مختلف به ما بگویند؟ بالا بودن آمار مالکیت واحدهای مسکونی در یک کشور، می تواند همزمان نشانه ای از چند چیز مختلف باشد: بالا بودنِ حجم ساخت وساز واحدهای مسکونیِ جدید، عدم رشد چشم گیرِ جمعیت در سالهای اخیر و حتی «بُعد خانوار» (تعداد افرادی که در هر خانواده با هم زندگی می کنند). برخی تحلیل ها می گویند میزانِ بالای اجاره نشینی در کشورهایی مانند آلمان، به سبب حجم گسترده تخریب منازل مسکونی در جریان جنگ های جهانی و عدم جایگزینی آنها بوده است. علاوه بر این، در کشوری مهاجرپذیر مانند آلمان، تقاضا برای واحدهای مسکونی جدید سریع تر از ساخت واحدهای مسکونی جدید رشد می کند و بنا بر این کمبود مسکن همواره جدی است. چرا با توجه به این همه خانه خالی، هنوز هم تهیه مسکن برای ایرانیان دشوار است؟ یک تفاوت دیگر هم میان ایران و آلمان جالب توجه است. جمعیت دو کشور کم و بیش یکسان است، اما تعداد خانوارها در دو کشور به شدت متفاوت می باشد و به همین دلیل، تقاضا برای مسکن هم در آلمان بالاتر است. چرا این همه خانه خالی داریم؟ در واقع، آمارها نشان می دهند که حدود ۴۰ درصد از تمام خانوارهای آلمانی «تک نفره» هستند، در حالیکه در ایران، تنها حدود ۹ درصد از خانوارها تک نفره اند. به این ترتیب، نزدیک به ۱۶ میلیون آلمانی تنها زندگی می کنند، در حالیکه در ایران، نزدیک به ۹ میلیون نفر چنین وضعیتی دارند. اما کمبود مسکن، دلایلی دیگری هم دارد. در ایران، واحدهای مسکونی خالی از سکنه بسیار زیادی وجود دارد، اما با وجود آنکه تقاضا برای خرید مسکن هم بالا است، این خانه های خالی نمی توانند پاسخگویِ تقاضا باشند. اما چرا چنین است؟ محمود محمودزاده، معاون وزیر راه و شهرسازی در دولت حسن روحانی، دقیقا یک سال پیش (در فروردین ماه سال ۱۴۰۰) گفته بود که تعداد خانه های خالی از سکنه در ایران، حدودا ۱۰ برابرِ کشور انگلیس است. این در حالیست که جمعیت انگلیس از ایران کمتر است. به قول معاونِ وقتِ وزارت راه و شهرسازی، در آن زمان حدود ۲٫۵ میلیون واحد مسکونی خالی از سکنه در ایران وجود داشته که حدودا معادل ۱۰ تا ۱۱ درصد از کل آمار موجودیِ خانه های مسکونی در ایران را تشکیل می داده است. (سرشماری عمومیِ نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵، سهم خانه های خالی از سکنه از کل موجودیِ مسکن در ایران را حدود ۱۱٫۳ درصد نشان می داد.) نخست این که آمارهای جهانی دراین زمینه هم گونه گون هستند: در خیلی از کشورها سهم خانه های خالی از کل موجودیِ مسکن حدود ۱۰ درصد است، اما در کشورهای موفق در زمینه سیاست های مسکن، همچون فرانسه و بریتانیا، این آمار به ترتیب برابر با ۷ درصد و ۳ درصد است. سهم اجاره نشین ها از کل بازار مسکن در ایران در یک دهه گذشته حدودا ثابت بوده است. بنظر می رسد که دلیل بروز این وضعیت در ایران، عدم آمایش سرزمینیِ مناسب، کاهش شدید قدرت خرید خانوار و تغییرات به نسبت سریعِ جمعیتی و اقتصادی بوده است: بر مبنای آمارها، حدود ۶۵ درصد از خانه های خالی از سکنه در ایران بالاتر از ۱۰۰ مترمربع مساحت دارند. در تهران، عمده این خانه ها هم در مناطق گران قیمتِ شهر قرار گرفته اند و از آنجائیکه وضعیت عمومیِ اقتصاد قدرت خرید خانوار را به شدت کاهش داده، خانه های بزرگ متراژ با قیمت های بالا که مقرر است تنها ۲ نفر در آنها زندگی کنند، مشتری چندانی ندارد. اما تحلیل این وضعیت به این سادگی نیست و مجالی جداگانه می طلبد. همین قدر میتوان اظهار داشت که ایرانیان حالا خانه هایی کوچک تر، در مناطق ارزان ترِ شهرها و با سهم بالاترِ وام خرید مسکن را ترجیح می دهند. ۲۲۳۲۲۵
منبع: remont.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب